Hoe hard de beweging #ikroeimee groeit, maakte de bijeenkomst op 8 oktober 2025 duidelijk. Niet alleen was het aantal deelnemers, ten opzichte van de eerste bijeenkomst, meer dan verdubbeld, ook vielen de vele nieuwe gezichten op. “We weten als roeiers welke richting we op willen, we denken immers groot, maar hoe we het precies gaan doen weten we nog niet. Dat weerhoudt ons er niet van om steeds een volgende stap te zetten”, legde Mary Fiers, een van de initiatiefnemers van #ikroeimee, uit. “We hebben nog geen uitgewerkte agenda voor de komende tijd. Dat is ook minder belangrijk. Waar het om gaat is dat de beweging groter wordt en mensen vanuit verschillende achtergronden gaan meeroeien én dat de deelnemers meer betrokken raken. Dát is wat er echt toe doet.”
‘Uitvoeringskracht in de praktijk’ was het thema van de tweede bijeenkomst van #ikroeimee. Die, soms ook weerbarstige praktijk, kwam uitvoerig aan bod tijdens de vijf workshops, die de kern van de bijeenkomst vormden. Hoe krijg je grond beschikbaar die nu regulier verpacht is? Hoe doorbreek je de ‘vergunningverlamming’? Wat is nodig om de laatste hectares, die je nodig hebt om een plan uit te voeren, beschikbaar te krijgen om jouw doelen te behalen? Wat leren we van een casus waarbij een bedrijf verplaatst kon worden om een natuur- en wateropgave gerealiseerd te krijgen? En wat kunnen we bedenken om de boeren die stoppen met hun bedrijf de blijvers te laten helpen?
De levendige workshops maakten duidelijk dat een brede blik nodig blijft, maar dat het nog belangrijker is om in beweging te blijven. Beter veel kleine stapjes dan één grote stap. “Op sommige momenten is vooral bestuurlijke daadkracht gevraagd. Laat daarom vaker de ambtelijke deskundigen én de bestuurlijke verantwoordelijken van de betrokken organisaties samen een casus bespreken”, was de feedback uit een van de workshops. “Je hebt de ambtelijke kennis, de bestuurlijke context en een zorgvuldige afweging van alle belangen nodig om tot een goede inhoudelijke discussie te komen. “Dus minder schriftelijk afstemmen via zogenaamde annotaties, maar in gesprek met elkaar”, voegde een ander eraan toe.
‘Krachtbaan’
In het tweede deel van het programma werd, onder aanvoering van Jim van den Beuken, geëxperimenteerd met wat ‘de krachtbaan’ is genoemd. De deelnemers kwamen letterlijk in beweging en verdeelden zich in de zaal over vier groepen; van ‘ik probeer iets te doorbreken maar het lukt me niet’ en ‘ik heb een idee maar heb hulp nodig bij de uitvoering ervan’ tot ‘wij zijn al volop bezig om ideeën uit te voeren’ en ‘het is ons al gelukt’.
De deelnemers gingen in kleine groepjes met elkaar in gesprek over wat je anders zou kunnen doen. “Het vergt lef om te laten zien dat je wel wilt maar dat het je tot nu toe niet is gelukt om jouw ideeën gerealiseerd te krijgen. Wat heb je nodig om wél een volgende stap te zetten? Wie of wat kan je daarbij helpen?”, aldus Jim van den Beuken. Zijn oproep zorgde voor geanimeerde gesprekken maar pas nadat hij concrete tips had gegeven (“neem genoegen met kleine stappen”, “maak het probleem minder zwaar”, “stop met wat je afleidt” en “besluit of je het de moeite waard vindt om je erin vast te bijten”) ontstond ook de gewenste beweging. Sommigen deden zoveel kennis en inspiratie op dat ze nog tijdens de gesprekken overstapten naar een andere groep. Joris Hogenboom, een van de organisatoren van de bijeenkomst, was blij met het resultaat van de ‘krachtbaan’: “De deelnemers hebben in het laatste uur laten zien dat feitelijk een stap zetten energie geeft voor de volgende stap. Groot denken en klein doen werkt dus!”
